MaryjaIzraelicii siedzieli i płakali nad rzekami Babilonu. Ich babilońscy prześladowcy szydzili z nich i wyśmiewając się żądali, by im śpiewaćnostalgiczne pieśni Syjonu w celu przypominania utraty umiłowanej Jerozolimy – którą widać w prawym górnym rogu obrazu.
Liryczny Psalm 137 jest modlitwą – lamentem nad utratą Edenu wskutek pierwszego grzechu Adama; lamentem nad naszym wygnaniem wskutek naszych własnych grzechów. Jest ostrzeżeniem, że żyjemy w świecie, który nas będzie ośmieszał, byśmy zapomnieli o Niebie - naszym wiecznym przeznaczeniu.
Ostatnie zdanie Psalmu 137 jest prawdopodobnie najbardziej niepokojącym wersetem w Piśmie Świętym. Wzywa do rozbijania o skałę dzieci naszych wrogów. Główną intencją autora jest ukazanie, że kiedy następne pokolenie – dzieci wroga – zostanie zabite, wówczas wróg zostanie unicestwiony.
Ale dosłowny sens w Piśmie Świętym nie jest jedynym sensem rozumienia Pisma Świętego. Istnieje także interpretacja duchowa, w której zawarte jest znaczenie alegoryczne, moralne oraz anagogiczne.
Alegoryczna interpretacja dotyczy wiary, moralna interpretacja dotyczy postępowania wynikającego z czytanego tekstu, podczas gdy sens anagogiczny odnosi się do naszego wiecznego przeznaczenia.
W jaki sposób te trzy biblijne interpretacje odnoszą się do ostatniego niepokojącego wersetu Psalmu 137?
W sensie alegorycznym, dzieci reprezentują nasze wady, grzechy, które popełniamy pod wpływem wroga – ojca kłamstwa – i które bezlitośnie mamy wykorzeniać.
W sensie moralnym – mamy postępować zdecydowanie i nie tolerować naszych grzechów. Musimy walczyć z naszymi wadami w ich stanie początkowym.
Znaczenie anagogiczne wskazuje na fakt, iż nie dostąpimy Nieba, Nowego Jeruzalem, dopóki nie oczyścimy się z przywiązania do grzechu. Musimy rozbić nasze grzechy o skałę, skałę, na której Chrystus założył Swój Kościół, a konkretnie poprzez Sakrament Spowiedzi.
Oby nasze wady umarły w zalążku, a nasze cnoty wzrosły do pełnej dojrzałości.
© 2002-2024 - Irene Thomas
Tłumaczenie polskie: Elizabeth Sikorski
