Przypowieść o siewcy
Kiedy prawda dociera do naszych uszu, co się z nią dzieje? Jezus przedstawia cztery możliwości w Swej przypowieści o siewcy (Lk 8:5-15). Przedstawione na obrazie, od lewej do prawej, są droga, skała, ciernie i żyzna ziemia.
Jeśli należymy do pierwszej kategorii, to nie zawracamy sobie głowy refleksją nad przypowieścią, ale jednocześnie, żaden z nas nie może uczciwie powiedzieć, że należy do tej ostatniej. Większość z nas pasuje do drugiego lub trzeciego przykładu Jezusa. Mówią one o korzeniach i wzroście. W jednym przypadku, korzenie nie zapuszczają się wystarczająco głęboko, a w drugim – wzrost zostaje zagłuszony.
Słuchacze porównani do skały przyjmują słowo z radością. Akceptują prawdę umysłem, ale nie przenika ona do serca. Prawda nie jest głęboko zakorzeniona i nie jest w stanie przetrwać próby.
Kiedy prawda nie dociera do serca, napotyka na cierniste chwasty. Chwastami są pragnienie rzeczy materialnych i ziemskie troski. Wypełniają serce, nie pozostawiając wiele miejsca dla Boga. Miarą naszej produktywności w miłości do Boga jest nasza odporność na powab świata.
Dokąd Słowo Boże powinno dotrzeć kiedy Je słyszymy? Gdy nasze umysły akceptują Je z radością, a nasze serca przyjmują Je do siebie, i kiedy w naszych sercach nie ma konkurencyjnych światowych pragnień, wówczas ziarno pada na żyzną glebę i plon owocu będzie obfity.
© 2002-2024 - Irene Thomas
Tłumaczenie polskie: Elizabeth Sikorski
