Każde przywiązanie, które przylgnęło do naszych dusz, obciąża nas. Podczas gdy coś może być dobrem w samym sobie, ale gdy nie oddaje czci Bogu, wówczas wychwala ono nas samych.
Rzeczy materialne stanowią bardziej oczywiste przywiązanie niż nasza potrzeba imponującego obrazu samego siebie, umiejętności czy wyższości intelektualnej, uzyskania kontroli, rezerwowania czasu dla siebie, potrzeba ludzi, zwierząt, rozrywki czy przygody itp. W rzeczywistości, wszystko może stać się przywiązaniem, podczas gdy wcale tak być nie musi, jeśli korzystamy z tych dóbr dla chwały Bożej.
W uczciwej ocenie naszych motywów, wyzwaniem jest takie uwolnienie naszych dusz, aby Bóg i tylko Bóg je posiadł.
Obraz przedstawia odrywające się warstwy naszych przywiązań, dobrych lub złych. Dusza, przedstawiona w górze na żółto, stopniowo odrywa się od tych warstw, przygotowując się do zjednoczenia z Bogiem. Moim motywem namalowania tego obrazu jest zapytanie samej siebie: „Ile ważę?”
© 2002-2024 - Irene Thomas
Tłumaczenie polskie: Elizabeth Sikorski
